วันพ่อ 2018
1 ปีแล้วซินะ หลังจากพ่อเข้าโรงพยาบาล ต้องชูโกรขอบคุณต่ออัลลอฮ์ที่ยังให้เราพ่อลูกได้อยู่ด้วยกันและต้องขอบคุณภรรยาแสนดีที่ช่วยดูแลพ่อตลอดทั้งปีที่ผ่านมา เป็นความโชคดีของพวกเราพ่อลูกจริงๆ ที่มีเธอคนนี้ช่วยดูแลไม่ห่าง แม้จะต้องตกงาน ตัดขาดจากเพื่อน ๆ มาอยู่กับคนไข้ทั้งวันทั้งคืน
วันพ่อปีที่แล้วแทนที่พ่อจะได้ของขวัญเป็นความรัก ความเอาใจใส่จากลูก แทนที่จะได้ของขวัญเป็นสิ่งของเหมือนคนทั่วไป แต่กลับได้ใส่ท่อช่วยหายใจแทน ช่างเจ็บปวดยิ่ง ยังจำได้ว่าช่วงตี 5 ของวันพ่อ ผมอนุมัติให้หมอใส่ท่อช่วยหายใจเอง
คืนนั้นทั้งคืนพ่อต้องการดื่มน้ำจนขนาดกัดมือตัวเอง กัดสายน้ำเกลือ เพื่อจะได้้น้ำ ผมได้แต่นั่งดูด้วยใจที่ปวดร้าวนัก หมอห้ามให้น้ำและอาหาร ที่จริงผมจะแอบให้ก็ได้นะ แต่พ่อกลืนไม่ลง ถ้าให้น้ำแล้วเกิดสำลักเข้าปอดแทนจะทำยังไง สองจิตสองใจที่คิดไม่ออกว่าควรทำอย่างไรดี และพ่อก็หายใจไม่ออกจนหมอต้องขอใส่ท่อช่วยหายใจ เหตุการณ์คืนนั้นฝั่งใจมาถึงตอนนี้
นี่ก็ออกมาอยู่บ้านจะปีหนึ่งแล้วแต่สแลดยังเยอะเหมือนเดิม สงสารก็แต่คนเฝ้าไม่ได้หลับไม่ได้นอนเต็มอิ่มอย่างคนอื่น ๆ เค้าเลย ขนาดผมกลับบ้านมาช่วยเฝ้าสลับกันยังไม่ไหวออกอาการอย่างเห็นได้ชัด เบลอ ๆ สะลึมสะลือไปทำงาน ขี้หลงขี้ลืม สมองทำงานช้ากันเลยทีเดียว
